Waarom heb ik zoveel lepels in mijn verhalen? Of: Inge babbelt over bestek, deel 1

Mijn huidige project heeft een aantal personages met vrij normale namen, zoals Ellie en Brenda. Er zijn er ook een paar met namen die (voor zover ik weet) niet op Babybytes staan, zoals Lek en Lepel. Die laatste is mijn hoofdpersoon, mijn persoonlijke favoriet, en tevens degene waarvan ik laatst merkte dat ik hem onbewust had vernoemd naar een varken (vermoedelijk).

 ---

Hoe werkt dit? Allereerst is het belangrijk om te weten dat ik geen real life varkens persoonlijk ken (als je tenminste niet bepaalde mensen meerekent die je zo zou kunnen noemen en die ik wel ken, maar dat doen we niet, want dat is gemeen). Het Lepelvarken is dus net zo fictief als het Lepelmens, en sterker nog, het is eveneens afkomstig uit een verhaal van mijzelf. Terwijl ik een tijdje geleden door de originele notities van een nooit afgerond verhaal scrollde, kwam ik er voor het eerst weer achter dat dit varken had bestaan, al was het dan alleen in mijn hoofd. Dat brengt mij tot de volgende vraag: hoe kom ik aan zoveel lepels in mijn verhalen? En, nog veel belangrijker: moet ik hulp zoeken voor mijn tot dan toe onontdekte fascinatie met soepbestek?

Op die tweede vraag heb ik nog steeds geen antwoord (meningen in de reacties worden zeer gewaardeerd), maar over de eerste heb ik een tijdje zitten brainstormen. Ik ben tot het volgende lijstje met mogelijke scenario’s gekomen:

1) Beide personages zagen er gewoon uit als een lepel. Ken je dat, dat mensen iemands naam proberen te raden en zeggen “oh, hij ziet eruit als een Mark”? Wie weet had ik gewoon zonder me ervan bewust te zijn precies dat gevoel bij mijn personages. Wie weet zagen ze eruit als lepels, maar dan niet in de betekenis dat ze allebei langwerpig en van metaal waren met een soort deuk aan één kant (denk ik).

2) Lepel is mijn favoriete babynaam en dit is een teken dat ik niet alleen al mijn personages, maar ook mijn eerstgeborene zo moet noemen. Er is een kans dat ik daarna verder zal moeten als alleenstaande ouder, maar je moet offers brengen voor je kinderen.

3) Ik heb Lepel-het-mens helemaal niet vernoemd naar zijn voorganger, maar diep vanbinnen is het gewoon hetzelfde personage, erg milieuvriendelijk gerecycled. Reïncarnatie, als je zo wilt, maar dan meer een soort reïnvarkenatie. (Alleen dan omgekeerd, want hij ging immers van varken naar mens, maar dan werkt de pun niet meer.)

4) Het is een of zelfs meerdere van de redenen hierboven óf nog iets compleet anders, maar het maakt eigenlijk niet zo heel veel uit. Niemand komt er immers ooit achter tenzij ik het ze zelf vertel. Zolang ik het niet openbaar verkondig op het internet, kan het mijn geheim blijven dat ik zonder het zelf door te hebben de creativiteit heb van een theelepel bij het verzinnen van namen voor mijn personages.

Optie vier lijkt mij na lang wikken en wegen uiteindelijk de beste conclusie, zij het een beetje te laat, als je deze zin nu leest. Mijn geheim ligt op straat, net zo zeker als er naamgenoten van mijn personages in de keukenla van mijn ouders liggen. De wereld is wonderbaarlijk.

Na deze hele beproeving kan ik toch niet anders dan erg nieuwsgierig zijn: wat is een ding dat onbedoeld telkens in jullie verhalen voorkomt?

---

Prijsvraag van de week: ork ork ork, soep eet je met een… [gereïncarneerd varken.]

(Selecteer tussen de haakjes om het antwoord te zien.)

> Vorige bericht: Van prut naar plot: een stappenplan

> Volgende bericht: De kleine anti-prutplotchecklijst