De start van een nieuw verhaal is altijd lastig. Jij
staart naar de blanco pagina, de blanco pagina staart terug, en er hangt een
ongemakkelijke stilte in de kamer - wat nu? Wat zijn woorden ook alweer, en wat
doe je ermee? Je moet zowel je lezer meteen bij zijn of haar keel (of hart, of
voor jouw genre ander toepasselijk lichaamsdeel) grijpen, als zorgen dat je
personages, wereld en plot netjes worden geïntroduceerd. Dat lijken soms nogal
tegenstrijdige doelen. Veel uitleg is niet spannend, maar veel spanning laat
weinig ruimte voor uitleg. Hier zijn een aantal mogelijke handvaten voor het
vinden van een goed beginpunt.
woensdag 8 februari 2017
zondag 5 februari 2017
De enige manier om schrijven écht fout te doen
Er zijn tientallen, misschien wel honderden kleine en wat
grotere adviezen te bedenken die je beginnende schrijvers mee zou kunnen geven.
Die kennis is (soms) heel waardevol. Toch is het uiteindelijk allemaal
ondergeschikt aan iets anders: er is eigenlijk maar één manier om schrijven
écht fout te doen, en ik ben er erg goed in. Maar wat is het dan? Wat is dit
geheim, deze niet-hack die je absoluut moet ontwijken? Wat is hetgeen waar ik
zo onbedoeld zo getalenteerd in ben?
Waarom diversiteit niet optioneel is
De afgelopen week heb ik niets van me laten horen, en in
het kort zijn daar twee redenen voor. De eerste is tentamens, waar helaas niet
zo heel veel aan gedaan kan worden. De tweede is Donald Trump, waar wel
degelijk iets aan gedaan kan worden. Dus, aangezien er op dit moment ergens in
het Witte Huis een oranje aardappel alles aan lijkt te doen To Make America
White Again, leek dit me een passend moment om het eens te hebben over het
belang van diversiteit in fictie, op grotere schaal dan alleen representatie
voor roodharigen. (Ja, ook jouw fictie!) Hier is een pleidooi om eens een
kritische blik te werpen op je eigen werk en wat je daarmee zou kunnen doen,
bestaande uit vijf redenen om een paardenkeutel te geven om diversiteit.